آن‌طور كه در دائره‌المعارف‌هاي بريتانيكا و انكارتا آمده است، استفاده از اين نوع كارت براي انجام نقل و انتقال پول ابتدا در دهه 1920 و در كشور آمريكا رواج يافت. در آن زمان برخي شركت‌هاي خصوصي مانند بعضي از هتل‌هاي زنجيره‌اي و تعدادي از شركت‌هاي نفتي مشتريان خود را به استفاده از اين كارت‌ها براي سهولت در پرداخت تشويق مي‌كردند. استفاده از اين كارت‌ها پس از جنگ جهاني دوم و خروج از ركود اقتصادي شدت گرفت.
اولين كارت اعتباري از نوع امروزي آن، يعني كارتي كه بتوان با استفاده از آن در طيف وسيعي از فروشگاه‌ها و كسب‌وكارها پول مبادله كرد، در1950 توسط Diners Club Inc معرفي شد و هنوز هم يكي از كارت‌هاي اعتباري شناخته‌شده از اين نوع به شمار مي‌رود. در1958 نيز كارت اعتباري ديگري در همين رده توسط شركت American Expressمعرفي شد كه در حال حاضر يكي از معروف‌ترين نوع كارت‌هاي اعتباري است.
مشخصه اصلي اين دسته از كارت‌ها اين‌است كه شركت صادركننده كارت از دارنده آن يك مبلغ عضويت سالانه دريافت مي‌كند و سپس به صورت ماهانه يا ساليانه و يا در دوره‌هاي زماني ديگر براي او صورت‌حساب مي‌فرستد و معادل مبلغ اين صورت حساب از موجودي دارنده كارت نزد شركت صادركننده آن كسر مي‌شود.
مدتي بعد سيستم كارت اعتباري بانكي رواج يافت. در اين سيستم كه امروزه نيز مورد استفاده است، صادركننده كارت در اصل يك بانك است و هريك از دارندگان كارت اعتباري نزد بانك يك حساب دارند. هنگامي كه كالا يا خدماتي توسط دارنده كارت (مشتري) خريداري مي‌شود، اين پول بلافاصله به حساب فروشنده (كه خود نزد بانك حسابي دارد) واريز مي‌شود.
بانك نيز به نوبه خود اين هزينه را به صورت ماهانه و يا در دوره‌هاي زماني معين ديگري به حساب مشتري منظور مي‌كند و صورت‌حساب برايش صادر مي‌كند و در صورتي كه به ميزان كافي در حساب مشتري پول نباشد، طي مهلت معيني از مشتري مي‌خواهد كه حساب خود را تكميل كند. مشتري مي‌تواند مبلغ مورد نظر را يك‌جا و يا با اقساطي كه بهره به آن تعلق مي‌گيرد، به بانك بپردازد.
اولين سيستم بانكي از اين نوع در سال 1959 و از سوي Bank of America در كاليفرنيا معرفي شد وBankAmericard نام داشت. اين سيستم تنها در همان ايالت كار مي‌كرد. اما بعدا در سال 1966 در ايالت‌هاي ديگر نيز راه‌اندازي شد و صورت سراسري به خود گرفت. در سال 1976 اين سيستم بانكي به VISA تغيير نام داد. ويزا امروزه يك كنسرسيوم بين‌المللي است كه سيستم بانكي اغلب كشورهاي دنيا در آن مشاركت دارند.
در همان سال 1966 اتحاديه كارت بين بانكي يا Interbank Card Association شكل گرفت و بعدا به MasterCard تغيير نام داد. ويژگي مستركارت اين بود كه هيچ بانك خاصي در آن نقش محوري نداشت، بلكه هركدام از بانك‌هايي كه به صورت محلي اقدام به صدور كارت اعتباري براي مشتريان خود مي‌كردند مايل بودند روشي براي متصل كردن سيستم‌هاي مالي خود به يكديگر پيدا كنند. چنين سيستمي مي‌توانست در ميان مشتريان كوچك بانك‌ها كه مايل بودند از كارت خود براي كارهايي مثل خريد مايحتاج روزانه و يا خريد اتومبيل و مسكن استفاده كنند علاقه‌مندان زيادي داشته باشد.
